Cavalier silver-aero

Halverwege de jaren ‘80 had Vauxhall met de Cavalier een aardige hoeveelheid auto’s op de markt, van de basis-1300L 2-deurs Saloon tot aan de 2000GLS Sportshatch. In oktober 1981, tijdens de Motor Show zou een nieuw model gelanceerd worden. Tegen deze achtergrond en ook het feit dat Vauxhall had aangekondigd dat ze £ 7 miljoen verlies hadden geleden in 1979, lijkt het vreemd dat het bedrijf op het punt stond £ 150.000 te investeren in een conceptcar wat gebaseerd was op een model dat op het punt stond om vervangen te worden. Om de reden hiervoor te vinden moet je een beetje dieper graven achter de schermen bij wat er gebeurde binnen Vauxhall. Het Luton Design Department, onder leiding van Wayne Cherry, had de Astra Mk1 en de Cavalier Mk2 al voorzien van het kenmerkende "Vauxhall" frontje.

Echter, eind 1978 werd door General Motors Europe de beslissing genomen dat de Luton Design Centre alleen verantwoordelijk zou zijn voor het ontwerp van de Bedford commerciële truck en dat alle personenauto’s volledig ontworpen en ontwikkeld zouden worden door Opel in Duitsland en dan verkocht op de Britse markt als Vauxhalls. Dit werd pas in 1979 bekend toen werd aangekondigd dat Vauxhall geen auto’s meer ging exporteren naar Europa. Het zou zinloos zijn geweest om precies dezelfde auto te verkopen als Opel. Dus de 1980 NEC Motor Show in oktober was de laatste kans om publiekelijk iets te laten zien wat Vauxhall's Studio had ontworpen. Wayne Cherry liet die kans niet aan zijn neus voorbij gaan! Publiekelijk beweerde Wayne Cherry dat de motivatie achter het concept was dat hij de Cavalier Sportshatch naar een hoger niveau wilde brengen.

De eerste schetsen werden maart 1980 gemaakt door een team onder leiding van John Taylor met het geplande doel om een bodykit te maken die klanten achteraf op hun auto konden monteren. Een nieuw front van glasvezel werd ontwikkeld, waardoor de auto 20 cm langer werd vergeleken met de standaard Cavalier. De auto kreeg daardoor niet alleen een ander aangezicht, ook de aerodynamica werd de auto een stuk beter.

De koplampen kregen een wis-was installatie, terwijl de schijnwerpers en de richtingaanwijzers achter een glazen panel kwamen, waar ook de kentekenplaat achter werd geplaatst.

Het voorfront liep door tot aan de wielkasten. De neuskegel liep rond tot aan de voorste wielkasten en aangevuld met een kleiner paneel dat de boog door de deurpost volgde. De zijschermen hadden ook luchtuitlaten.

De hele carrosserie werd verder nog aerodynamischer gemaakt, met een nieuwe achterspoiler. Toen deze kit werd getest in de windtunnel bleek de velg nu het grootste probleem te zijn qua aerodynamica.

Daarom werd besloten een kunststof schijf op de velg te plaatsen. Dit was voor die tijd zeer ongewoon, maar de luchtweerstandscoëfficiënt was net onder 0,32 en dat in 1980, met behulp van een basis auto ontworpen in 1975.

Een ander kenmerk wat werd gemonteerd en voor die tijd zeer modern was, was het Rajay Motor Management System. Verder werd het interieur aangepast; er werden zwart lederen Recaro voorstoelen geplaatst die elektrisch verstelbaar waren. De achterbank, deurpanelen en delen van de middenconsole werden ook opnieuw bekleed in dezelfde zwart leer. Op de vloer werd contrasterend zilvergrijs tapijt geplaatst, met opnieuw randen in zwart leer. Achter de raamslingers werd een perspex plaat gemonteerd. Vreemd genoeg waren de ramen niet elektrisch. Dezelfde witte streep aan de buitenkant van de auto werd ook gebruikt in het dashboard. Een Voxson Tenvox stereo radio cassette met 4 speakers zorgde voor de ultieme audio ervaring – beter kon je niet krijgen in de jaren '80!

De Vauxhall stond op de 1980 Motor Show en was echt een publiekstrekker. Het doel van Vauxhall was om te kijken of er voldoende belangstelling was voor deze conceptcar en of er belangstelling was van bestaande cavalier bezitters om deze om te bouwen naar een silver-aero. Alhoewel Vauxhall beweerde dat er veel belangstelling was, bleek dit toch niet voldoende te zijn om deze ombouwkit te gaan produceren. Als je nu terugkijkt is het nog maar de vraag of het werkelijk een succes geworden zou zijn. Ik vermoed dat de echte reden voor Silver Aero was om te laten zien waartoe de Vauxhall ontwerp afdeling in staat was. Voor Wayne Cherry’s was deze conceptcar ook een mooie opstap naar zijn toekomstige rol in Europa en uiteindelijk als President van GM wereldwijd. Vanaf de Ascona C verdween de Vauxhall Cavalier in de UK en verkocht men de coupe als Opel Manta.

De Silver Aero is nu in de handen van een Vauxhall liefhebber Dave Boon. Hij is regelmatig op meetings aanwezig en trekt dan, net als in 1980, altijd de aandacht met deze vauxhall.